15 juni.
Nadat wij Saint Aulnay in de vroege morgen verlieten wisten wij dat deze etappe minder zwaarcwas dan de vorige. Minder heuvels om te overwinnen. Een aangename afwisseling. Wat ook aangenaam was, was het parcour van deze dag. De 1e 30 km van de rit voer door donkere loofbossen met hier en daar een vennetje of een brandgang dat zonlicht bracht. De koelte was prettig om in te fietsen na de afgelopen warme dagen.
En plotseling reden wij het bos uit. Daar werd onze weg plots omzoomd door zonovergoten wijnstokken. Naarmate wij dichter en dichter bij onze lunchplek kwamen werden de wijhuizen en chateau's een stuk chiquer en beter onderhouden. Onze lunch in het fraaie wijnstadje was maar karig. Vooral omdat wij er geen wijn bij dronken vanwege de nog te vreten kilometers. Ik zal niet zeggen dat het ons een kwelling was maar na wijnhuizen als de chateaux Teyssier en Saint George was het wel wat lastiger dan anders.
Zodra wij in de middag de rivier de Dordogne over staken werden de wijnstokken weer wat minder. Maar ze verlieten ons niet. Tot binnen de bebouwde kom bleven vignes ons achtervolgen.
Cadillac is een bastide langs de Garonne wiens bekendste zoon wellicht begon met het bouwen van auto's in de nieuwe wereld? Kan zijn. Het was in ieder geval sinds Henri III het domein van de Ducs d' Epernon. Epernon zelf, hun stamslot, ligt grappig genoeg naast Maintenon waar onze reis begon.
Maar goed, Cadillac kreeg met haar nieuwe hertog ook een nieuw chateau in de aan de Loire zo in zwang zijnde variant van de Franse renaissance. Het is verder een aardig maar slaperig stadje met de gebruikelijke monumenten. Een kerk met de hertogelijke grafkapel, een momument voor de gevallenen in de "Grande Guerre" van 14-18, deels intacte ommuring en twee stadspoorten waarvan 1 is verbouwt tot klokkentoren. Een bijzonderheid is het marktplein dat in de vroege 19e eeuw is overdekt met de mairie en het tribunaal van de vredesrechter. Het spaarde de beperkte ruimte binnen de muren en is eigenlijk best een mooi gebouw.
Oorspronkelijk was ons plan om in het vroegere pelgrimshospitaal te overnachten. Bij de overdracht van het gebouw door de hertogen aan de gemeente is bedongen dat tenminste 4 bedden ter beschikking moesten blijven voor pelgrims. Dat doet de gemeente braaf alleen is de rest van het gebouw nu in gebruik als psychriatische kliniek.
De vier bedden staan in twee cellen die s' nachts worden afgesloten. Kennelijk voor onze veiligheid of die van de inwonende, eh... Cliënten van de kliniek. Hoe het ook zei, niet een ideale overnachtingsplek dus. Brrr. Het kan trouwens wel een mooi filmscript opleveren. "night at the asylum" een bloederige rolprent voor de kleine uurtjes.
Wij kozen dus voor de chambre d' hote van madam Peyreinaud in het oude centrum van Cadillac. Een leuke dame die niet uitgesproken raakte over haar eigen vakantie naar Nederland van vorig jaar. Evenals over de 5-1 van Nederland op Spanje. Maar daarin is zij niet de eerste en ook niet de laatste die dat te berde brengt. Ik ben bang dat de spanjaarden straks anders over die wedstrijd denken. Maar we zullen het wel overleven.
Morgen eerst maar eens kijken hoe wij de pijnbossen van La Lande overleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten