Achter elke pijnboom staat een andere pijnboom.

16 juni.

De dag begon rustig. Een ontbijt aan de eetkamertafel van madame Peyreinaud's grote maison binnen de stadsmuren van Bastide Cadillac.

Wij staken de Garonne over en betraden het wijngebied van Graves en Sauterne. Na een kleine 30 km verlieten wij de lage heuveltjes en de wijnstokken. Wij trokken de pijnbossen van La Lande en Gascoigne binnen.

Geen charmante oude bossen zoals in de Dordogne. Nee, productiebossen in strakke rijen en per x vierkante kilometer aangeplant. Deze droge zanderige vlaktes boden in de middeleeuwen haar weinige bewoners een karig en armetierig bestaan.

De kleine Corsicaan, Napoleon voor de meesten, bedacht dat pijnbomen prima op die arme grond groeien waar verder geen gewas wil dijen. En het dennen- en sparrenhout kan voor van alles gebruikt worden. Van houtskool en telegraafpalen tot papier en goedkoop meubilair. Zo ontstonden er enorme plantages op gronden die eerder nergens goed voor waren. Op de paar oude wegen in het gebied na zijn de talloze nieuwe wegen en (voormalige) spoorlijntjes met grote rechte lijnen door het landschap getrokken. Het doet nog het meest denken aan de hoge veluwe of de Ardense hoogvlakte. Maar dan onmetelijk veel groter.

Met de fiets ben je er met een anderhalve dag door heen. Dan is het nog leuk. Te voet doe je er een week over dan moet de eentonigheid van de forets des pins toch op de zenuwen gaan werken denk ik. Vandaag kwamen wij Ger en Janka uit Helmond tegen. Ook op de fiets en erg aardige lui. Wij hebben zo'n 10 km samen met elkaar opgefietst bij Labouheyre en ervaringen uitgewisseld voor we elkaar een buon camino wensten en weer uit elkaar gingen.

Enfin, een mooie herinnering aan de schrale tijden is l' Esperon dat in de middeleeuwen ook al langs de pelgrimsroute lag. Het bestaat uit 3 buurtschapjes die officieel Tireveste, Tiregilette en Tireculotte heten. (krek je jas/hemd/broek uit)
De bewoners vulden hun miezerige bestaam aan met het helpen pelgrims te ontdoen van hun "overbodige" kledingstukken.

Tegenwoordig hebben de inwoners de struikroverij opgegeven en zijn het, net als wij, gezapige burgers geworden. Gelukkig voor ons dus. Achter elke pijnboom staat gewoon een andere pijnboom en geen struikrover.