Het laatste hoofdstuk.

Bij het opstaan in Melide werd meteen duidelijk dat twee zaken niet in de haak waren. Ten eerste regende het en ten tweede was het al bijna kwart over zeven. Oftewel wij hadden ruim een uur eerder willen opstaan en de weergoden vondemn dat zij het ons de voorgaande weken te makkelijk hadden gemaakt. Het goot!

Na een haastig opfrissen en aankleden haastten wij ons naar beneden voor een ontbijt. Dat was niet goedkoop maar wel overvloedig en voorzien van een groot glas vers geperst sinaasappelsap.

En dan komt het moment om de fietsen op te zadelen. Dat kon nog net droog gebeuren. Daarna moesten wij de regen in. En wat voor een bui? Voordat wij Melide uit waren, waren wij volledig  doorweekt. Van het landschap zagen wij deze rit maar weinig. Alle aandacht was gericht op de weg en de regen die continue in het gezicht geblazen werd.

Rond het vliegveld van Santiago (10 km voor de stad) hield de regen op en brak het wolkendek open. Als verzopen katjes kwamen wij uit de regen tevoorschijn. Met soppende schoenen op de pedalen werkten wij ons door de laatste kilometers heen.

En daar lag ze dan. De stad van Jakobus, temidden van haar voorsteden en industriegebieden. De middeleeuwse pelgrim zal de stad temidden van bossen en akkers hebben zien liggen. Maar dat beeld is al lange tijd verdwenen onder de vooruitgang.

De kathedraal domineert nog steeds het oude centrum. Nadat wij ons hadden gesetteld in het enorme Klein Seminarie (nu een Albergue.) gingen wij op jacht naar de compostolaten. Een uur in de rij wachten leverde ons het compostella op. In decrij maakten wij kennis met Sonia Chocquette. Een uitgesproken Amerikaanse schrijfster van boeken over engelen en soortgelijke verschijnselen. Het was heel gezellig om te kletsen met haar. Daarna zijn we naar het St. Franciscusklooster gegaan voor onze tweede Compostela.

Na een uitgebreide en heerlijke Paella met een lokale witte wijn gingen wij naar ons seminarie voor een rustige nacht.